Vandaag werd ik geteld...

Natasja Schreuder
William Booth - strijden tot het bittere eind

...ineens was ik weer een dakloos persoon...

🏳️‍🌈 Doen wat we geloven ❤️ by @nonconformistexperience | Suno
   
Hai. Ik ben een zorgverlener die een jaar geleden -om precies te zijn 13 maanden- dakloos werd. Onverhoopt.
Ik had alles voor elkaar. Ik schreef wat leuke dingen en heb een mooi cv. Dacht ik. Mijn enige kink In de kabel 'was' een PTSS waarvan ik de Complexe variant eigen.
 
  Aandacht tekort?
 
PTSS is eigenlijk een afkorting voor de ontwikkelingsstoornis die ik als kind opliep door een overmaat aan stress, onveiligheid en niet (her)kennen van liefde. Op en IN mijn persoonlijke verhaal is dit ontzettend veel pech hebben en wordt een affectie tekort genoemd, waardoor mijn brein zó gewired is dat ik wat moeite heb met basiselementen. Ik vind veel van mijzelf in de maatschappij, daarom werd ik een goede hulpverlener. Maar ;  primaire dingen zoals je veilig voelen in de wereld waarin je overtuigingen je niet vanzelf vertellen dat je oké bent... waar je innerlijke stem en zelfs je innerlijke drive niet altijd zegt dat je oké of zelfs maar Goed Genoeg bent.
Dat is ruw, rauw, rouw en moeilijk. Ik schreef leuke dingen, zag alle kleuren van de regenboog en timmerde aan de weg.
 
  Aan de weg timmeren met God
 
Ik was onderweg. Dacht ik. 
Ik ben onderweg. Ik ben namelijk 39 en ik kom opnieuw tot mijzelf.
Waar ik op mijn 21e tot geloof kwam, was ik ook een DSM vol bijsmaken en trauma’s met noodzaak tot genezing van mijn wonden. Dat was schade uit de jeugdzorg.
Ik bleek ‘koppie koppie’ te hebben en op de maatschappelijke ladder bleek ik best de bom te zijn in kunnen communiceren.
Mijn loopbaan bij het Leger des Heils is er één van 14 jaar,  onder mijn eigen volk waarvan ik dacht: ‘Hé, God ziet hen! Ik zal strijden tot het bittere eind zoals William Booth zegt!’
Ik pakte het leven eigenlijk wel op, vond wat zelf en eigenwaarde. 
Deed long leuke en short term lieve mensen op, ik had een vrij standvastige zorgverlener en mijn streven was binnen de GGZ zélf ook een goed hulpverlener te zijn. Ik voelde mij gesteund en groeide. Ik ben bijna 40. De tijd vliegt.
 
  Traumatische Stress is maatschappelijke real deal
 
Mijn bouwen aan relaties, bestaan en toekomst zal net als bij een ieder pieken en dalen hebben gekend. Maar een posttraumatische stress stoornis maakt mijn leven icm een laat ontdekte hoogbegaafdheid maart 2024 dakloos. En dan werk je bij het Leger des Heils… Als ervaringsdeskundige. Ja. Dat dus. 
Ik kwam met jongens en met mannen op straat die mij helemaal In de kreukels zagen, ik verleende hun hulp en ik had alles wat hun niet hadden, nu zelf ook niet meer. Ik geloof dat niets voor niets gebeurt en alles reden heeft maar met het vele niets wat ik samen vond schrik ik mij te pletter. Ik vond mijzelf in de wereld, maar… De rand van de maatschappij steunde mij! De rollen waren omgekeerd en dit keer was ik er niet (meer) bij. 
Mijn oude coping mechanismes traden in werking: drank, drugs gebruiken en ja, dat is eigenlijk best gezellig man… want het hele leven ging op zijn kop en ik stond schouder aan schouder met mensen, ruwe bolsters die mij buiten het werkveld beter begrepen dan ik daarbinnen. En ik was zo slim? Trauma is heftig. En serieus een maatschappelijk probleem. Maar afgelopen 13 maanden kunnen gelukkig velen mijn lachen horen getuigen. En velen lachen mee. Want hulpverlener was ik zeker te weten niet. Hoopverlener past beter.
 
  Methodieken onder de loep
      
Leest dapper he. Ik snapte er geen drol van. 
Het beroerde was dat ik mijn eigen methodieken anders ging bekijken en nu een jaar later heb ik geen andere woorden dan maar ‘alles’ in een blog. 
Ik woon in een enorm antikraakpand, groter dan mijn verhaal want ik leef op en met andermans verhalen. Altijd al gedaan. Mijn woonruimte is een gunfactor zoals mijn gehele leven mij eigenlijk door vreemde verbanden altijd op pootjes komt. Maar. Nu. Even Niet.
Ik heb Niet Aangeboren Hersenletsel.
Verwijtbaar aan stress van dakloosheid.
Mijn karakter om maar door te gaan bezorgde mij een FNS (sorry, google maar). Tussendoor worstelde ik met longproblemen, hartfalen en viel ik. Een hersenschudding bleef onbehandeld door mijn onstabiele netwerk en de huisarts ethisch écht16 minuten te ver. . .
Ik at 5 maanden niet en momenteel leef ik op nutri drink en mag ik mens leren zijn in een revalidatiekliniek.
 
Ik worstel als een malle met zin, met bestaan en óók met de daklozentelling die er in Nederland aandacht krijgt. Er ligt een stigma op dakloosheid, die elke relatie van mij onder spanning kan zetten en mijn hart huilt onder het contract van 17 pagina ’s waarmee het Leger des Heils mij uit gunfactor uitbesteedde aan een vastgoedmakelaar. Niet inwisselbaar voor: Doen waar ik in geloof. Het motto van mijn bedrijf.
 
  Beperkt voor het leven? 
 
Ja. Die is binnengekomen. De vraag aan jezelf moeten stellen alleen al.
Ik ga kapot van eenzaamheid. Ben nooit alleen. Beperkt vind ik moeilijk te geloven. Toch ben ik het. Ik ben namelijk van nurture én nature een sociale hulphond. Een over hyperactieve lieve labrador en taal spuitend kanon, die ten diepste haar existentiële redenen, intrinsieke motivatie en de uitputting daarvan enkel kan delen met de hulp van 113 zelfmoordpreventie. En nee, ik vergeet geen mensen en de hulp van mijn God. 
Ik heb overal in mijn netwerk mensen die weten ‘hoe ik erin sta’, mensen die mij hoopvol noemen, mensen waar ik vaak mee vecht, mensen binnen én buiten, voor én tegen systemen.
 
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit schrijven wil bereiken en toch weet ik het wel.
Het is vandaag de dag van de dakloze (s)telling en ik ben eigenlijk niet dakloos. Ik ben thuisloos.
Ik was hulpverlener en ik ben het niet meer, daarnaast weet ik niet of ik het ooit nog kan en wil zijn. En eigenlijk weet ik het wel. En vind ik het ook niet erg. Dat ik nu beperkt ben.
 
  Flabbergasted back on track 
 
Ik ben sinds vandaag weer online op LinkedIn, de boodschap is toch hoop want Ik wil Welkom, Warm en een thuis zijn.
Ik ben een misplaatste hoogbegaafde, daar kwam ik op mijn 34e nogal ‘toevallig’ achter nadat ik een leven lang mijzelf probeerde te bewijzen. Ik ben daar klaar mee. Ik ben er tevéél door en mee verloren en God stond mij een Jobina toe. Ik ben dus overduidelijk en Over All 😉 ook nog eens een christin. Máár ik smeer mijn sausje niet over jou heen. Keuzes zijn ons belangrijkste erfgoed en Goddank besef ik mij dát ondanks dat ik een volledige nerd (geworden) ben, die  – ik herhaal - alles is kwijtgeraakt. Inclusief mijzelf zoek in oude trauma's. De kracht zit in herhaling: Die aan complete wederopbouw doet. 
Die nog steeds doet en wil doen wat ze gelooft.
 
 Maar de rand van de maatschappij en ik zijn flabbergasted.
Ik weet niet hoe überhaupt moet beginnen aan een nieuwe dag, maar ik krijg haar elke dag.
Ik mis mijn maatje Wessie die me elke dag belt vanuit de bajes.
Ik denk veel aan een man Appie die ik ben verloren omdat hij denkt dat ik zijn gekke dingen veroordeel. Sukkel. Gedachtes aan de abortus op ‘ons’ kamp aan de bosrand in ons mooie Ede raken nog steeds. Ik heb geen kinderen. Wij hebben elkaar. De code pent.
Ik heb gister steun gezocht bij Mozes, een jongere broer van 23 die mij precies een jaar geleden eer betoonde om zijn slaapzak af te staan.
 
 

Vaag vertaald 
 
Although a good story never ends…
Besef ik mij dat dit een te lang verhaal wordt. Ik ben een pinguïn. Met een NAH. 
Ik vergeet zo gigantisch veel dat ik dit gewoon maar ingesproken heb vanuit wat jij ervan denken wilt.
 
Ik denk zelf dit: Hé joh. Ik ben warm, welkom, je kunt dit luisteren,
lezen en weet dit misschien ook gewoon wel. Dan hoef je boeken zoals 'Er komt een land bij de dokter' van Michelle van Tongeren niet voor te lezen.
 
Ik ‘bewoon’ in contradictie van mijn gehele geloof en bestaan een ontzettend groot huis en word voor wat dommig aangezien. Vind ik een prima verhaal, met een wolk van getuigen rondom.
Ik tel mensen.
Ik tel geen geld maar ik (ver)tel graag samen een goede uitkomst, want ik taal. En reken op jou. We doen dingen samen. Lieve mensen. 
We bezitten niets en proberen dat bij elkaar. 
Ik leef dan ook overal en nergens, zolang ik maar rond volk ben dat ik begrijp. En zij mij een beetje.  Ik zit zó met je aan tafel en makkelijk op de stoep. 
In een portiek of ga met je staan in een hoek.
Praat of mag ik er geen woord over spreken? 
Ik voel mij monddood en eenzaam, maar luister en we weten allemaal dat het ergens om draait, ons gehele leven door. Ik draai alles om. Nietwaar? Ik denk dat ze dat opstaan noemen. Ik moest eerst een beetje doodgaan, dat ook.
 
Vaag verhaaltje?
Luister eens wat liederen van #DeErvaringsdeskundigeDichter, die je vindt met een klik op de link naar mijn Suno account. 
Ik geloof en wil doen wat ik geloof.

(🏳️‍🌈 Doen wat we geloven ❤️ by @nonconformistexperience | Suno)
 
Doen wat we geloven
 
Ook als ik doodsziek of doodsbang ben. We hebben allemaal een stem en meningen zijn er toch al teveel. Deze laatste zin is plagiaat en dat is precies wat iedereen een leven lang pleegt. Laten we elkaar helpen. Het leven is niet altijd leuk. En ik zou willen dat ik nog hoog van mijzelf kon denken, maar zelfs mijn IQ is aan getal hetzelfde aan losse kogels om jouw oren verwoorden.
Het leven is echter oplossingsgericht. Het is een stuwkracht die ons binden kan.
 
  Tot slot
 
Al ben ik maar wat ruis op LinkedIn en schrijf ik gratis boeken voor mensen die mijn pad kruisen. Vrijwillig en zonder dwam. Goodwill moet ook mij nog alledag toekomen. En dan dank ik schadevergoeding vanuit jeugdzorg die mij deed beseffen dat de ''schadevrijstelling'' vanuit de GGZ op hetzelfde neerkomt. Ik plas buiten elke rand en deed dat onlangs nog in een bos.
 
Dit is mijn stem en een #boks van de ervaringsdeskundige dichter.
 
Meneer wijlen William Booth, grondlegger van het Leger des Heils zegt dat hij strijdt tot het bittere eind,
Ik ben niet bitter. Ik hou van het leven. Ik hou van God.  
Ik ben zo’n mafkees die van iedereen kan houden, zelfs als ik bijt. Je zou het trauma kunnen noemen, maar dan moet je me toch echt eerst kennen.
Ik ben namelijk niet in strijd, wel gebroken. 
 
Schrijf, lees of luister mee.
 
Deel je dit verhaal?


🏳️‍🌈 Doen wat we geloven ❤️ by @nonconformistexperience | Suno

Schaamte is een klootzak

door duda-wsm • 16 mei 2025
𝐒𝐜𝐡𝐚𝐚𝐦𝐭𝐞 𝐢𝐬 𝐞𝐞𝐧 𝐤𝐥𝐨𝐨𝐭𝐳𝐚𝐤 – 𝐠𝐞𝐩𝐥𝐚𝐚𝐭𝐬𝐭 𝐳𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐭𝐨𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦𝐦𝐢𝐧𝐠 Vandaag sprak een dakloos persoon mij aan. ‘Natasja…’ Ik zag aan zijn blik dat het mis was. Verwilderd. Het wit van zijn ogen zichtbaar en dat jaagt dan direct door mijn lijf, ik sprong op. ‘Wazzup?’ ‘Ik breng je naar het station, volg me alsjeblieft…’ Met een knik neem ik afscheid van het groepje en kan nog net bedenken dat ik inderdaad behoorlijk moe ben en tegenstribbelen waarschijnlijk meer energie kost dan een gesprek aangaan met een verward én dakloos persoon. Ik sta op en volg. ‘Wazzup’ vraag ik nog een keer als we na een volle minuut de steeg uitlopen en het station in zicht komt. Meestal komen ze gelijk over de brug. Dit duurt lang en hij maakt nog mijn plan ook, maar ik volg. Ik ben moe en moet naar huis. Iedereen die mn kop of naam kent weet het. ‘Odido heeft net geld afgeschreven…’ Ik begin te lachen. ‘Wat toevallig kerel, we komen net uit die winkel gelopen!’ Tegelijkertijd voel ik zijn enorme nood want ik weet dat we óók richting coffeeshops lopen, hij met zijn dure racefiets aan de hand. Zoals mijn meeste volgelingen weten; ik ben een ervaringsdeskundige binnen het Leger des Heils, hoewel ik mijzelf liever als HBO bestempel en agogisch medewerker omdat ik dan vooral mijzelf serieuzer neem. (Das ons bekrompen denken hé!) Ik zat met 4 andere dakloze mannen bij de dagopvang waar ik zojuist door de gratis kapper geknipt was. Het was heerlijk om aangeraakt te worden. Ik zei het de kapster ook. Het deed ook pijn. In een vorig leven was ze één van de moeders waarmee ik op het schoolplein stond. Ik loop nu naast Abs en geef hem een ram op de schouder van de man met wie ik net nog met 4 anderen keihard grappen heb staan maken over zijn huidskleur. Schaamteloos voel ik nu zijn schaamte, eer en trots naar de gallemiezen smelten en ik geef hem een vriendschappelijke boks op zijn schouder. ‘Heb je enig idee hoeveel het voor mij betekent dat jij mij daar weghaalt…’ Zonder nadenken overhandig ik hem mijn pinpas. ‘Schaamte is een klootzak, kom op kerel. Ik weet dat je waarschijnlijk écht voor joker stond.’ Hij mompelt een rommelig dankjewel. ‘Ik meen het kerel! Schaamte is een klootzak!’ Ik roep wat harder, mensen kijken op en opnieuw tik ik hem aan. Dit keer harder. De zwarte man en zijn zwarte fiets vallen zowat omver en hij lacht. Ik zie wat ontspanning terugkomen in zijn lieve Somalische gelaat. Zijn ogen worden rustig en ik glimlach. Ook ik voel weer wat rust. Abs en ik weten dat we het niet over schaamte voor het halen en moeten betalen van een jointje of perongeluk afgeschreven rekening gaat. Dit gaat veel dieper dan verslaving… ‘Abs, ik meende het echt. Dit is wat vrienden doen. Dankjewel.’ Hij knikt maar ik dram door. ‘Broer, je bent een bijna gepensioneerde moslim die opnieuw door zijn eigen integriteit zijn woning kwijt is, je hebt vorige week aan mijn bed gezeten als contactpersoon na die narcose, zojuist bij Odido mijn belangen behartigt vanwege mijn hersenletsel en je vertelt me ook een uur geleden nadat we elkaar kennen doodleuk dat je een jong kind hebt waar je kapot aangaat!’ Hij zwijgt en ik slechts een enkele snip. ‘Daarnaast zet je nu je laatste beetje moslim en manneneer opzij om mij, een vrouw waar je voor zorgt, om geld te vragen. Omdat je voor paal stond ten opzichte van mannen.’ Hij geeft me een boks. Dat is mijn teken. En dan is alles goed... Wat dacht u na de eerste 2 alinea’s? Wat denkt u nu? Schaamte is een klootzak. Dat is wat ik denk. Men zou zich meer moeten schamen en het eigenen. Abs* is de bom. Eer is het enige wat ik (hem) kan betonen. Iemand iets meer? Ik blijf namelijk proberen. Hameren. Bruggen bouwen. Al bezuinigt men met een mooi plan opnieuw mijn woning onder mijn reet vandaan. Het redt mijn leven steeds weer. Door mannen als Abs.