De 3e brief - Lieve Straat

Ik ben té dakloos voor woorden...
En ben er een NR 1 LIST 4 héél dakloos ENG NL voor aan het maken...

Een sloot zonder akkoorden. En dit is een *Trigger warning* voor de meest gelaagde blog onder haar linken en woorden...
IK VLUCHT van je, hoe een multiculturele vis gij straat ook bent. Geef ik je hier de opening, een intro en tóch echt een begin... Mijn toevluchtsoord was en ben je. Dit is geen normale brief. Men mag kiezen hoe ze je leest.
Aannames gaan namelijk gemakzuchtig -like a walk in the park- en geloof et of niet, zomáár op je rond en Polen haten we het hardst en gegrond, maar noemt men jouw ‘Drogi Polaku’ waarschijnlijk niet. - Dat betekent lieve Pool, zoals ik hen ook vertaal. Lieve straat… Hier een brief, van je Tas, een dakloze met a map which hurts like hell en die je bewandelt. En dat al jaren en dat x 3 real time tot waar een kleuter tellen kan. Dakloze Nederlander heet je dan.
En toch… 
 
Deel 1
 
Lieve straat, - lets have a break - a serious one,
Ik twijfel of je mij wel kent, terwijl we het laatste anderhalf jaar elke avond samen gehuild hebben. Op elke hoek kwam ik je tegen, steeds gingen we samen op, nooit waren we ver uit elkaar en waarom moet je nu ineens zo volwassen doen? Waarom zeg je mij dat het klaar is. Dat het uit is. Dat ik een risico ben voor jou en jij voor mij en mijn trauma's. Dat heet bindingsangst. Of op zijn minst hechtinggestoord. -Toch?
Zoals iedereen iets heeft. Elk persoon een kloon elders op deze kloot. En elke staat eigen straat, kaart, cultuur en zelfs stappen voorwaarts, do we play? Ja we spelen een ‘uit en thuis’ wedstrijd, all-in the game en iedereen kan zich verstappen. -Zoals ik steenkool engels as you.
Want als dakloos persoon leer je snel. Waar ik als kind slechts nog je tegels dwangmatig telde.
As a game i NEEDED to play. Simpel om te overleven, right? Do you remember?
Voeg mij als dakloos dichter aan je toe, zoals elke schrijver plagiaat pleegt, tot beats op mijn text en jij slaat op je slechts... En je hebt brievenliefde, de straat in een blog. Een brief aan mijn vragen en publiek en alsnog... lijken wij 2 op elkaar. We hebben geen geheimen, dragen die van allemaal en van binnenuit ben je een hoer, want met allen pleeg je overspel. Why? Ik doe mee trouwens, ik ben je taal gaan spreken en baal van je woordporno.
IK BEN een huis van bewaring...
 
Deel 2
 
Ik wil dus sorry zeggen, naast het dankjewel dat je elke avond met mij huilt. Oók iets korter dan deel 1. Want je komt altijd in fragmenten. Kent je eigen tijden, oplossingen, heelmeesters en stinkende wonden. In de nacht vaak, als we wakker zijn van ellende en dronkenschap of wolvengehuil op vreemd grondgebied gaan onze grondvesten schudden. Een jacht tussen de huizen door, de stegen, op je stoepen en langs je randen. Een totaal niet dagelijks leven, met wapens, bedrog en even laf als de bovenlaag, maar net zo multicultureel, functioneel en draaiende op een niet diplomatieke politieke samenleving van buitenstaanders. -Daklozen vooral. (En zoals ik, verwarde personen...)
Maar de échte buitenstaandersdie binnen huizen hebben geen idee van ons liebe straat. We heulen met de vijand onder ogen zoals een nazi altijd onbegrepen zal blijven. Zelfs als we het proberen met zn allen of net als de meeste onder ons geframed zijn op jouw tegels en onder je regels. In mijn ogen een afkorting der wijzen die op wc’s hangt. En dat ben ik niet. Streetwise enzo.
 
Deel 3 
 
Ik ben a little rainbowpony and a bit more. Zonder bit, altijd pride en soms nog hoop. 
Maar wel als een wild paar galopeer ik, - de dakloze vrouw, die óók over je vlucht.
En je vlucht mee. Dwars door mijn CPTSS. And less afkortingen alsjeblieft. Zoals we in NL minder buitenlanders roepen maar de grootste kenners der steden en straten zijn. (Denk Uber eerlijk hier)
Maar wie zijn wij, outsiders en little pony's: rauwer dan de pijn die je elke, elke, elke, elke dag draagt. 
En straat, onze zielen zijn verweven geraakt, still.
Be still, krijg ik als gelovige dakloze dame dan ook vaak te horen als iemand loco mi casa tu casa met me komt doen en dan de deuren sluit nadat het zondag is geweest. Want ook jij, mijn geliefde straat, kent heb en ikzelf heb geen privacy. En dan klaagt men als mijn brievenliefde en mails doen horen... alles wat in alle talen spreekt en zwijgen is het lot. Van de straat. Niet de mijne.
Dat betekent dat die break up er moet komen tussen jou en mij. Want dit voelt als second rape. -En dat is toeziende zwijgen wat iedereen op elke hoek moet horen. Dat mensen onverhoopt en zonder schuld dakloos kunnen worden... Zoals ik. 3 x.  Het is de herhaling waard:
 
Laatste deel:

Op elk van jouw hoek heffen kroegen en kerken beurtelings hun lied. Jij getuigde je ware aard door er te zijn. En ik WAS hulpverlener - Zonde: maar wijsheid mag doorgegeven worden. In stilte. In spreken. Op een wc. Of een instelling waar ikzelf zit te schijten omdat ik even van je af moet. 
De waarheid ligt op straat en we weten het, maar houden stil. Omdat jij het wil?
Nee. You are with me. En ik schrijf in mijn dagboek deze brief.
En dit is God. Voor mij. En ECHTER. Dan wat men over mij gelooft. Of over jou. Lieve straat...

Want brievenliefde kent lagen. 
Zoals mijn God in een heel ander land – en dat was op los zand - ook geen hol bezat om in te schuilen. Als een vosje in de wijngaard ken ik je dan ook ongeveer al even lang en mijn hele leven moet ik al tegels tellende om je huilen. En we mogen dan een pact hebben gesloten omdat ik praktisch op je ben geboren, maar als kind van de staat… Ik stond en was paraat. Net als jij. Ben ik een act geworden. Zonder P, van Pool en pluspunten enzo. De zorgverlener die steeds weer viel. En wie was jij? Ik denk: 'Mijn God! Mijn God?'
 
Slot:
 
Want zoals Hij in een heel ander land – en dat was op los zand - ook geen hol bezat om in te schuilen. Als een vosje in de wijngaard ken ik al even lang en mijn hele leven moet ik al -dwangmatig- tegels tellende om je huilen. En we hebben een pact hebben gesloten omdat ik praktisch op je ben geboren, maar als kind van de staat… Ik stond en was paraat. Net als jij.. Volwassen. En wie was jij?
Want ik ben te oud. Om je op te vangen. En leg mijn lagen af. In geschiedenis had men een vak dat bij nacht elke lantaarnpaal aanstak. Met een kaars. Als kind kende ik geschiedenis. En regels. Jij straat, bent tegels en onze paden kruizen misschien ongewild steeds weer.
 
Maar ik ben te oud, hou (van) je vernieuwing en neonborden en het plassen van je hondjes tegen mijn ontstoken palen en verhalen van dankjewel en sorry dan.  Maar lieve STAD, straat…
 
Sorry van je daden. Je eindeloze kreet en iedereen die zegt dat ze je kent… 
Maar: Dank voor je daklozen, immigranten, bankjes, doelloos verslaafd op dood na het leven.
 
Liefs, Tas – (een rechtstaattheologie van uit pen-->) MET zegen. 

PS. Je vergat mij niet - Dus HIER je Nederlandse lied. - De official van deze brief: Lieve Stad...

Mijn EDE Point of View in t Engels -- >  download die heb je HIER -bijdehand.