Pech - van hulphond naar

𝐒𝐜𝐡𝐚𝐚𝐦𝐭𝐞 𝐢𝐬 𝐞𝐞𝐧 𝐤𝐥𝐨𝐨𝐭𝐳𝐚𝐤 – 𝐠𝐞𝐩𝐥𝐚𝐚𝐭𝐬𝐭 𝐳𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐭𝐨𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦𝐦𝐢𝐧𝐠 Vandaag sprak een dakloos persoon mij aan. ‘Natasja…’ Ik zag aan zijn blik dat het mis was. Verwilderd. Het wit van zijn ogen zichtbaar en dat jaagt dan direct door mijn lijf, ik sprong op. ‘Wazzup?’ ‘Ik breng je naar het station, volg me alsjeblieft…’ Met een knik neem ik afscheid van het groepje en kan nog net bedenken dat ik inderdaad behoorlijk moe ben en tegenstribbelen waarschijnlijk meer energie kost dan een gesprek aangaan met een verward én dakloos persoon. Ik sta op en volg. ‘Wazzup’ vraag ik nog een keer als we na een volle minuut de steeg uitlopen en het station in zicht komt. Meestal komen ze gelijk over de brug. Dit duurt lang en hij maakt nog mijn plan ook, maar ik volg. Ik ben moe en moet naar huis. Iedereen die mn kop of naam kent weet het. ‘Odido heeft net geld afgeschreven…’ Ik begin te lachen. ‘Wat toevallig kerel, we komen net uit die winkel gelopen!’ Tegelijkertijd voel ik zijn enorme nood want ik weet dat we óók richting coffeeshops lopen, hij met zijn dure racefiets aan de hand. Zoals mijn meeste volgelingen weten; ik ben een ervaringsdeskundige binnen het Leger des Heils, hoewel ik mijzelf liever als HBO bestempel en agogisch medewerker omdat ik dan vooral mijzelf serieuzer neem. (Das ons bekrompen denken hé!) Ik zat met 4 andere dakloze mannen bij de dagopvang waar ik zojuist door de gratis kapper geknipt was. Het was heerlijk om aangeraakt te worden. Ik zei het de kapster ook. Het deed ook pijn. In een vorig leven was ze één van de moeders waarmee ik op het schoolplein stond. Ik loop nu naast Abs en geef hem een ram op de schouder van de man met wie ik net nog met 4 anderen keihard grappen heb staan maken over zijn huidskleur. Schaamteloos voel ik nu zijn schaamte, eer en trots naar de gallemiezen smelten en ik geef hem een vriendschappelijke boks op zijn schouder. ‘Heb je enig idee hoeveel het voor mij betekent dat jij mij daar weghaalt…’ Zonder nadenken overhandig ik hem mijn pinpas. ‘Schaamte is een klootzak, kom op kerel. Ik weet dat je waarschijnlijk écht voor joker stond.’ Hij mompelt een rommelig dankjewel. ‘Ik meen het kerel! Schaamte is een klootzak!’ Ik roep wat harder, mensen kijken op en opnieuw tik ik hem aan. Dit keer harder. De zwarte man en zijn zwarte fiets vallen zowat omver en hij lacht. Ik zie wat ontspanning terugkomen in zijn lieve Somalische gelaat. Zijn ogen worden rustig en ik glimlach. Ook ik voel weer wat rust. Abs en ik weten dat we het niet over schaamte voor het halen en moeten betalen van een jointje of perongeluk afgeschreven rekening gaat. Dit gaat veel dieper dan verslaving… ‘Abs, ik meende het echt. Dit is wat vrienden doen. Dankjewel.’ Hij knikt maar ik dram door. ‘Broer, je bent een bijna gepensioneerde moslim die opnieuw door zijn eigen integriteit zijn woning kwijt is, je hebt vorige week aan mijn bed gezeten als contactpersoon na die narcose, zojuist bij Odido mijn belangen behartigt vanwege mijn hersenletsel en je vertelt me ook een uur geleden nadat we elkaar kennen doodleuk dat je een jong kind hebt waar je kapot aangaat!’ Hij zwijgt en ik slechts een enkele snip. ‘Daarnaast zet je nu je laatste beetje moslim en manneneer opzij om mij, een vrouw waar je voor zorgt, om geld te vragen. Omdat je voor paal stond ten opzichte van mannen.’ Hij geeft me een boks. Dat is mijn teken. En dan is alles goed... Wat dacht u na de eerste 2 alinea’s? Wat denkt u nu? Schaamte is een klootzak. Dat is wat ik denk. Men zou zich meer moeten schamen en het eigenen. Abs* is de bom. Eer is het enige wat ik (hem) kan betonen. Iemand iets meer? Ik blijf namelijk proberen. Hameren. Bruggen bouwen. Al bezuinigt men met een mooi plan opnieuw mijn woning onder mijn reet vandaan. Het redt mijn leven steeds weer. Door mannen als Abs.