Lieve cliënt...

Dit is de tweede brief, de échte nadat ik mijn exen en jou dit al schreef..
IK MOET WAT KWIJT NU IK DAKLOOS BEN en het woord 'cliënt' mij binnenstebuiten schrijft nu ik haar ken en ben. En ik dacht het altijd allemaal wel te weten. Ik moet dus een brief aan je kwijt. En ik meen het omdat ik het omdat ik net als jij, het soms niet meer weet. Ik voel me een nummer. Geen mens. 
Ik leg mij neer, exact naast jou op een nacht en dag opvang. Daar waar mijn werkgever mij bracht, onder controle en macht... Maar als professional spreek ik hier een laatste x. Ik leg mij neer: Luister maar:

Want lieve cliënt,

Ik heb aan tafels gezeten waar besluiten werden genomen, mappen vol cijfers, woorden die over mensen heen rolden.

Soms leek ik de stem van beleid,

soms slechts een handtekening onder stilte.

Ik heb ook nachten op straat geteld,

het geluid een bankje dat kou bewaart,

en de blik van voorbijgangers die doen alsof ik lucht ben.

🗺️Ik was een hulpverlener toen een hoopverlener en nu ben ik slechts taal. ✒️

Ik heb systemen gevuld met mijn eigen naam,

codes die mij kleiner maakten en nu andersom. Verloren functies, brein niet aangeboren kapot door een val zo diep ook mijn zicht kapot en ik keek naar letters. Ik leef op medisch voedsel en geloof. PTSSsssss. Kort mij maar af.

Ik heb in kamers gezeten met een act die macht suggereerde. Sleutels aan mijn broek die ik nu mis. Niet het gevoel. Maar ieder zijn veiligheid. Ik was het midden. De ervaringsdeskundige. En ik heb in kamers gezeten met sleutels buiten bereik waar muren telden hoeveel ik waard was. Dat noemen ze beleid in kwetsbaarheid.

Kracht is de prediker zonder kansel,

de klokkenluider zonder bel,

de profeet die fluistert in een tijd

die geen oren meer draagt. Tis net wie er luistert. Soms rijmt mijn leven,

soms valt het uit elkaar als een zin die te vroeg stopt.

Soms breek ik mijn stem om ruimte te maken

voor adem die nog niet weet of ze blijft.

En steeds weer deze spiegel:

ik zie besturen, directie, politiek en noem ze bobo's zo lief en een gevangene, een dakloze, een patiënt.

Maar als ik goed kijk,

zie ik mezelf in de gebroken eenheid die weigert onzichtbaar te zijn. Maar wel is belooft door mijn God.

Ik ben geen hokje, geen drol, rol papier noch is Hij.

Ik ben Zijn stem. En zolang die klinkt,

bestaan wij. Wij. Wij zijn naasten. De ervaring die telt. Al kwam deskundigheid te laat. De bestuurder die tekent, de directeur die rekent, de wethouder die belooft. De junk die rooft en geen afval is. Ik mis. Zoveel. Dakloze personen die wachten en de verslaafde die vlucht, de rotzooi van stigma en klucht

de gedetineerde die telt.

Dagenlang relt.

De patiënt in mij door stress die geen stilte kent. En nu leg ik ze neer.

Eén voor één.

Want ik ben geen rol, geen functie, geen hokje. Geen drol. Ik ben de stem die blijft,

wanneer dragen wij één lichaam? Ik liefheb jou eenheid zo zei God zacht.

Wij zijn het falen en de oplossing,

de macht en het misbruik van zelfs een Kruis.

En in dit huis van papieren muren

roepen wij samen; allen voor één. Maar welke ene voor allen dan?

Zo begon het vergader opnieuw.  Waar begon dit ook alweer?

🌈Als je wilt kun je het hele album luisteren:🐺 De Wolven Huilen, 🐺
Maar hier: hier heb je deze brief muzikaal, want ik leg mij neer.

Jij en ik, we zijn allemaal een verhaal. En meer.

Toch cliënt? Of noem ik mijzelf nu liever deelnemer?

Liefs, je Tas 💕